Guido Lurquin
Moeraswolfsmelk is een forse overblijvende vijverplant met kruipende uitlopers. De wijd vertakte, kruipende wortelstok vormt een wortelstelsel, dat wel één meter diep kan reiken Zijn recht omhoog gaande, vertakte stengels kunnen 120 cm lang worden.
Niet zelden worden ze zelfs tot 150 cm hoog. Smal lancetvormige bladeren, die tot 8 cm lang en 2 cm breed zijn omkransen de stevige stengels. Ze zijn verspreidbladig, zittend en bijna gaafrandig of getand. Aan de bovenzijde zijn de blaadjes donkergroen, aan de onderzijde blauwgroen. Hierdoor lijkt de plant wat op een kleine wilg.
Moeraswolfsmelk bloeit van mei tot juli. De bloemen staan in een veelstralig schijnscherm tussen geelgroene napvormige schutbladen. Zoals bij alle leden van de familie zijn het de schutbladen die vooral opvallen. De veel kleinere kelkblaadjes zijn ook geel en de kelk draagt gele, ovale klieren.Dit alles dient ertoe, de bloeiwijze meer op een bloem te doen lijken. Na de bloei komen er drielobbige vruchten met ronde wratten.
Moeraswolfsmelk is inheems in Europa en Siberië. Hij komt voor in moerasgebieden en langs oevers van beken en vijvers. In vochtige bossen en aan de zoom van wilgenhakhout, op periodiek of altijd nat turfachtig of humusrijk slib voelt deze plant zich ook thuis.
Inhoud
Een van de dankbaarste vijverplanten
Moeraswolfsmelk is voor de vijver een juweel van een plant die in ons land spijtig genoeg steeds zeldzamer wordt en erg bedreigd is. De citroengele bloemen lijken in de schemering licht te geven. Een waterdiepte van 0 tot 10 cm is gewenst, bij voorkeur in de zon maar halfschaduw wordt ook goed verdragen. Ook in niet té droge tuingrond groeit de plant. Royale, solitaire groepen aan de oever of in het vrij water staan het mooist. Als vlakvullende onderbeplanting worden de planten wel eens gebruikt voor natuurlijke vijveroevers. Voor grotere vijvers kan gedacht worden aan een combinatie met moerasspirea, kattestaart en koninginnekruid.
Te lang geworden planten kan men na de bloei voor de helft inkorten. Er treedt dan herbloei op. De opvallende hevig purperrode herfstkleur van de plant wordt erg gewaardeerd door degenen die dit sieraad een plaats gunnen in of naast hun watertuin. Ook in de winter blijft de mooie kleur van de takken lang bewaard en zorgt zo voor een levendige tint in dit grijze jaargetijde. Vermenigvuldiging gebeurt probleemloos door delen van de wortelstok of zaaien.
Als cultuurvariëteit kan Euphorbia palustris “Walenburg Glorie” vermeld worden. Dit is een wat kleinere, fijnere en lichtere plant, slanker en minder vertakt. Hij groeit ook minder snel, wat een voordeel kan zijn. Er bestaat ook een dubbelbloemige variëteit.
Het witte melksap van moeraswolfsmelk is giftig en irriteert de huid.
Genoemd naar een arts
Het geslacht Euphorbia werd genoemd naar Euphorbos, lijfarts van de Mauretaanse koning Juba II en gestorven in 54 voor Christus. Dokter Euphorbos was de schoonzoon van Antonius en Cleopatra en tevens een beschermeling van Julius Caesar. Hij publiceerde een tekst over de geneeskrachtige eigenschappen van Euphorbia. Dit grote plantengeslacht levert de mensheid zowel voedsel en was als olie en rubber, zowel gif als medicijnen, zowel afscherming voor veekralen als mooie kamerplanten, tuinplanten en vijverplanten.
